Trzydzieści lat temu, 21 kwietnia 1990 roku w Ostródzie LXIX Konferencja Doroczna Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Polsce, a 28 kwietnia tego samego roku w Warszawie Synod Kościoła Ewangelicko-Reformowanego przyjęły kolejną już Deklarację potwierdzającą chęć zacieśnienia współpracy: „…aby wzajemnie dodawać sobie odwagi, wzmacniać siłę świadectwa, wzmagać opór wobec zła, bezbożności i nie prawości, krzewić wiarę w Chrystusa, Syna Boga żywego, aby stała się niewzruszona jak skała.”.
Po trzydziestu latach możemy z wdzięcznością wobec Stwórcy i radością dzieloną z naszymi Siostrami i Braćmi w Chrystusie z KEM stwierdzić, że przyjęta wtedy deklaracja stała się fundamentem rzeczywistości naszych Kościołów.
Rzeczywiście współpracujemy, cieszymy się wspólnotą urzędu i sakramentów, przyjaźnimy się ze sobą i często uzupełniamy wzajemnie.
Pierwsza taka deklaracja została przyjęta przez nasze Kościoły czterdzieści pięć lat wcześniej, w dniu 22 listopada 1945 roku.
Głęboko wdzięczni jesteśmy w Panu naszym Siostrom i Braciom Metodystom za to braterstwo.
Pełen tekst deklaracji z przed trzydziestu lat wygląda następująco:
DEKLARACJA
Polskie Kościoły chrześcijańskie, Ewangelicko-Reformowany i Ewangelicko-Metodystyczny, wyrażają Bogu Wszechmocnemu wdzięczność za to, że możliwym uczynił ich świadectwo w Ojczyźnie, że chronił je i otaczał swoją opieką w ciągu minionych, trudnych dla całego narodu dziesięcioleci życia w warunkach zniewolenia przez narzucony system.
Ufamy, że Kościoły chrześcijańskie znajdą szanse nieskrępowanego rozwoju, a przede wszystkim spełniania swego posłannictwa w głoszeniu Ewangelii, pogłębianiu życia duchowego, zaszczepianiu i odnawianiu zasad moralnych we wszystkich sferach ludzkiej działalności ku czci i chwale Boga w Trójcy Świętej jedynego.
Obydwa Kościoły zgodnie wyznają, że w czasach mroków nie dość wyraźnie składały świadectwo swych przekonań płynących z Chrystusowej Ewangelii. Kościół Ewangelicko-Reformowany i Kościół Ewangelicko-Metodystyczny zgodnie stwierdzają, że dotychczas niedostatecznie ze sobą współpracowały, aby wzajemnie dodawać sobie odwagi, wzmacniać siłę świadectwa, wzmagać opór wobec zła, bezbożności i nie prawości, krzewić wiarę w Chrystusa, Syna Boga żywego, aby stała się niewzruszona jak skała.
Obydwa Kościoły postanawiają od tej chwili rozwijać i pogłębiać braterską współpracę we wszystkich możliwych zakresach. Przede wszystkim więc, jako metodyści i ewangelicy reformowani stwierdzamy, że w Piśmie Świętym Starego i Nowego Testamentu znajduje się jedyne źródło naszej wiary, że z niego czerpiemy zasady życia zgodnego z wolą Boga, potwierdzamy też zasadniczą zgodność rozumienia posłannictwa Ewangelii, uznajemy wzajemnie wartość udzielanego Chrztu, jako znaku wyznawania wiary, odrodzenia i nowego życia, pragniemy wspólnie przystępować do Stołu Pańskiego, na znak naszego odkupienia przez śmierć Chrystusa, gdy przez wiarę przyjmujemy Ciało i Krew naszego Pana. Wzajemnie uznajemy prawomocność ordynacji duchownych, a więc będziemy usługiwali jedni drugim darami Ducha w Słowie Bożym, sakramentach i bratniej miłości.
Tam, gdzie zaistnieje potrzeba, będziemy przyjmowali jedni drugich do wspólnoty zborowej, nie żądając zmiany wyznania, jeśli ktoś mieszka z dala od swego Kościoła i o przyjęcie poprosi.
Z Bożym błogosławieństwem chcemy wprowadzać w życie treści zawarte w tej deklaracji, a szczegółowe postanowienia dotyczące zakresu współpracy podejmą właściwe gremia obu Kościołów.
Prosimy więc Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego, aby zechciał pobłogosławić nasze zamiary i przyoblec je w czyny.
Ostróda dnia 21 kwietnia 1990 r.
LXIX Konferencja Doroczna Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Polsce
Warszawa 28 kwietnia 1990 r.
Synod Kościoła Ewangelicko-Reformowanego
